Teatr Ecce Homo powstał w 1996 r. Od 2000 r. organizuje Przeglądy Teatrów Alternatywnych. Od 2007 r. stałą siedzibą zespołu jest Baza Zbożowa w Kielcach. Spektakle reżyserują m.in.: Stanisław Miedziewski (Teatr Rondo) i Marcin Bortkiewicz (absolwent Mistrzowskiej Szkoły Reżyserii Andrzeja Wajdy). Teatr założył artysta-plastyk Tadeusz Maj. Po jego przedwczesnej śmierci Ecce Homo prowadzili Marek Tercz i Anna Kantyka-Grela (od 2000 r. samodzielny menadżer i kierownik artystyczny). "Źródło" to 43 premiera Teatru Ecce Homo. Spektakle – oparte przede wszystkim na wielkich dziełach literatury światowej (Fiodora Dostojewskiego, Moliera, Aleksandra Sołżenicyna, Stanisława Lema) – "Łagodna", "Gracz", "Persona", "Sukkuba", "Don Juan", "Grosse Aktion", regularnie zdobywają nagrody na ogólnopolskich festiwalach teatrów alternatywnych.

"Mastaba", reż. Joanna Kondratowicz

"Mastaba" (inny tytuł "Kruchość") to jedenasta premiera Teatru Ecce Homo. Temu półgodzinnemu, ulicznemu z założenia spektaklowi, przyglądało się spore grono przypadkowych, przede wszystkim młodych widzów, do których trafiał chyba przede wszystkim do nich adresowany, interpretowany przez ich rówieśników bezsłowny przekaz o samotności, wyrażany poprzez taniec, gest i mimikę. O samotności, która jest zawsze dramatyczna, bez względu na okoliczności; bo nie tylko wtedy, gdy jest wynikiem bycia samotnym, ale i wówczas, co może bardziej tragiczne, gdy jej doświadczamy będąc pośród innych ludzi. Wykonawcy z niemałą ekspresją, mając w tle odpowiednią w klimacie i rytmie muzykę, opowiadali o osamotnieniu, które coraz częściej jest wynikiem pękania więzi pomiędzy ludźmi i atrofii uczuć oddalającej ich od siebie i wpędzającej w zakamarki wnętrza, by się w nim schować. (Anna Dąbrowska, "Teraz" 4/2004).

Terminus A Quo (TAQ) działa od 1976 r. w Nowej Soli. Teatr wykorzystuje eksperymentalne formy pracy scenicznej, oparte na doświadczeniach Jerzego Grotowskiego i Tadeusza Kantora. Teatr od początku prowadzi Edward Gramont. Terminus A Quo jest zespołem otwartym, przez teatr przewinęło się już około trzystu osób. TAQ sięga do literatury trudnej i awangardowej, często realizuje spektakle plenerowe.

"Go!", reż. Edward Gramont

Spektakl "Go!" powstał jako odpowiedź artystyczna grupy na zjawiska powszechnej komercjalizacji życia artystycznego. "Terminus A Quo" zawarł w tym spektaklu przesłanie "teatru ubogiego", jakiemu jest wierny od początku swej działalności – składając tym samym hołd twórcy teorii – Jerzemu Grotowskiemu. "Go" to katastroficzny obraz cyberprzestrzeni. Obraz społeczeństwa zawiniętego w opakowaniu naszej cywilizacji, gdzieś pomiędzy Tokio, Los Angeles, Czengtu, Niemodlinem. A właściwie to wcale nie pomiędzy – ale tam właśnie. Spektakl idealnie dopasowuje się do miejskich deptaków i rynków dużych i małych miast.

Wojciech Kowalski jest aktorem-amatorem od ponad 10 lat. Dzielił sukcesy ze studenckim teatrem WiFiFi, teraz z Teatrem from Poland. Zdobywał nagrody na festiwalach, organizował happeningi. Spektakl "Saksofonista", w którym gra główną rolę znalazł się w rankingu "Teatru" wśród najlepszych adaptacji.

"3xRudnicki" (Spektakl tylko dla widzów dorosłych)

Monodram wielokrotnie nagradzany na najważniejszych festiwalach i przeglądach teatralnych. Spektakl powstał na bazie trzech książek Janusza Rudnickiego: "3xTak", "Męka Kartoflana" i "Śmierć czeskiego psa". Culture pl określa jego pisarstwo jako prowokacyjne, bezwstydne, groteskowe. Autor bawi się językiem, jego niby sarmacką, przaśną, zniemczoną odmianą. Jan Peszek o "3xRudnicki" powiedział: Ten śpiewany poemat zrodził się z pańskiej osobowości. To był jeden z nielicznych monodramów, na którym publiczność, która jest lakmusem się po prostu śmiała i to śmiała dość żywiołowo.

Wioleta Komar – aktorka, reżyser, pedagog. W Polsce przez wiele lat związana z Teatrem Rondo w Słupsku. Współpracuje m.in. z New York Theatre Workshop, Rattlestick Theater, czy La Mamą, absolwentka New York Film Academy oraz Akademii Teatralnej w Warszawie. Wielokrotnie nagradzana w kraju i zagranicą, wykonawczyni monodramów: "Biały na białym" wg Jose Saramago, "Grzech" wg Francoisa Mauriaca, "Psychosis" wg Sarah Kane. Za "Przyj dziewczyno przyj" otrzymała m.in. Grand Prix na XXIX Biesiadzie Teatralnej, Horyniec Zdrój 2008.

"Przyj dziewczyno przyj...", monodram wg tekstów Tadeusza Różewicza, scenariusz i reżyseria Stanisław Miedziewski

Monodram słupskiego teatru Rondo "Przyj dziewczyno przyj…" na podstawie tekstów Tadeusza Różewicza to bezwzględna, szydercza próba obnażenia pustki intelektualnej współczesnej kultury popularnej. Próba zdecydowanie udana. Reżyser Stanisław Miedziewski skompilował scenariusz "Przyj dziewczyno przyj…" z kilku tekstów Różewicza. Trzon monodramu stanowi "Przyj dziewczyno przyj do sukcesu (fragment powieści popo-modernistycznej)", w widowisku wykorzystano także między innymi "Pogrzeb po polsku", "Trelemorele" i "Budowę wieży bubel". W efekcie otrzymujemy przezabawną komedię, pastwiącą się przede wszystkim nad negatywnymi przejawami współczesnej kultury. (Mirosław Baran, "Miedziewski czyta Różewicza", "Gazeta Wyborcza Trójmiasto" nr 105).

Teatr Fieter z Ozimka. Założony w 1991 r. Powstał jako zespół trzyosobowy, realizujący spektakle z pogranicza teatru lalkowego, najczęściej w znacznym stopniu improwizowane. Trzy lata później powstają pierwsze autorskie spektakle Roberta Konowalika oraz adaptacje utworów Becketta, Fuksa, Kafki, Dostojewskiego, Czechowa i innych, reżyserowane przez Konowalika i Tomasz Hurasa. Zespół zrealizował ponad pięćdziesiąt przedstawień.

"Samoobsługa", według dramatu Harolda Pintera, scenariusz i reżyseria Robert Konowalik

Spektakl z muzyką zespołu Bauhaus to pinterowska tragikomedia o dwóch mordercach, którzy oczekują w piwnicy na zlecenie. Zamiast tego otrzymują – dzięki kuchennej windzie – kolejne zamówienia. Jak zwykle u noblisty, gatunki się mieszają, postaci są niejednoznaczne, a w powietrzu wisi, na pozór absurdalne, zagrożenie.

Joanna Szczepkowska – nie trzeba przedstawiać, ale dla czystej systematyki, napiszemy krótko: córka Andrzeja Szczepkowskiego (aktor), wnuczka Jana Parandowskiego (pisarz), aktorka teatralna i telewizyjna, pedagog, autorka kilku zbiorów felietonów drukowanych wcześniej na łamach "Wysokich Obcasów". W 2010 r. – jako pierwsza kobieta – wybrana na prezesa Związku Artystów Scen Polskich.

"Goła baba", scenariusz Joanna Szczepkowska, reżyseria Agnieszka Glińska

Monodram napisany przez Joannę Szczepkowską, aktorka odgrywa od 1997 r. na scenach krajowych i zagranicznych. Bohaterkami są dwie artystki (Kobieta z Parasolką i tytułowa Goła Baba), wciąż ze sobą rywalizujące. Jedna jest idealistką, gra w ciszy i skupieniu. Druga jest uosobieniem szmiry i topornego dowcipu. Obie wciągają do gry publiczność, która nie może pozostać bierna, a dzięki niej każdy ze spektakli jest trochę inny.
Drodzy Widzowie
Z przykrością informujemy, że monodram "Goła baba" w wykonaniu Joanny Szczepkowskiej, z powodu choroby aktorki (zapalenie oskrzeli) zostaje odwołany. Natomiast rekompensując Państwu tak znaczącą zmianę w programie, zapraszamy na równie znamienite spotkanie teatralne, które odbędzie się dzisiaj o godz. 20.00. Mamy nadzieję, że będzie to dla Państwa piękna niespodzianka. Zapraszamy!!!!

Chojnickie Studio Rapsodyczne powstało w 2004 r. jako teatr szkolny, założone przez Grzegorza Szlangę, absolwenta reżyserii PWST we Wrocławiu. Szybko przekroczyło jego ramy i zaczęło działać przy Chojnickim Domu Kultury. Zespół prezentuje około pięćdziesięciu spektakli rocznie, tworzy projekty, organizuje warsztaty i wciąż poszukuje…

"Romeo i…", reżyseria Grzegorz Szlanga

Czy ta znana wszystkim historia miłosna ukrywa jeszcze jakiś inny kontekst? Czy można ją opowiedzieć bez Julii? A może znajdzie się ona w trakcie spektaklu i zmieni jego oblicze… W tej tragedii jest miejsce dla jednego tylko aktora – ta parafraza zapożyczona z Szekspira oddaje w pełni nacisk na "męski punkt widzenia" eksponowany w spektaklu. Jakiego Romea pragną kobiety? "Czy możesz kochać tego pana?" pyta reżyser. W tym nietypowym monodramie bohater spektaklu przyjmuje wielorakie twarze. Ostatecznie jednak wpada we własną pułapkę. Czy prawdziwa miłość może go zmienić? (Maria Eichler, "Gazeta Pomorska", grudzień 2014)

Teatr Krzyk – założony w 2002 r. w Maszewie przez Marka Kościółka, byłego aktora Teatru Brama z Goleniowa i absolwenta Akademii Praktyk Teatralnych w Gardzienicach. Zespół jest gospodarzem organizowanych w Maszewie festiwali: Ogólnopolskiej Biesiady Teatralnej WEJRZENIA i Ogólnopolskich Spotkań Młodego Teatru KRZYKOWISKO. Teatr Krzyk, nazywany przez krytykę teatralną "niezwykle energetyczną grupą", cechuje dynamika pracy, ekspresja, plastyka ruchu i obrazu scenicznego oraz absolutna bezkompromisowość podejmowanych w spektaklach tematów i formy teatralnej.

"To face", reżyseria Marek Kościółek

Pytanie o własną naturę bywa naszym najdociekliwszym pytaniem o samego siebie. Ile potrzeba konsekwencji i determinacji, by stawić jej czoła i chociaż raz spróbować się jej przeciwstawić? A później i tak po płonącej walce przyznać się przed samym sobą, że ma się to nijak do ŻĄDZ, które budzą się w nas tak potężnie i mrocznie, że żadne znane nam słowa nie są w stanie tego okiełznać. (…) Ceną tego mogą być już tylko narodziny czegoś nowego i nienazwanego, gdzie podobieństwo rodzi się z nas dla nas – i wówczas pozostaje nam chwila, w której liczy się już tylko czas – face "TO FACE". (Zespół)

Kompania Teatralna Mamro – warszawski specyfik scenicznogenny o silnych właściwościach rozweselających", powstały w roku 2004 z ekstraktów Teatru Porażka i Teatru Słowa oraz elementów napływowych w Białołęckim Ośrodku Kultury. Podawać w niewielkich dawkach wieczorem po posiłku. Nie stosować w przypadku zaawansowanej ciąży i osób poniżej 16 roku życia. Skutki uboczne przedawkowania: trudności w złapaniu oddechu, bóle przepony, bóle mięśni twarzy, łzawienie. Zapobieganie przedawkowaniu: przestać oglądać natychmiast. Przed użyciem skonsultować się z psychologiem lub farmaceutą.

"Teatrowcy", reżyseria Grzegorz Reszka, scenariusz Paweł Mitrowski

Proces powstawania dzieła fascynował ludzi od zarania sztuki. Wszystko zaczęło się prawdopodobnie jeszcze w jaskiniach, gdzie nasi praprzodkowie malowali na skałach sceny polowań ku uciesze gawiedzi. Podobnie musiało być też z innymi dziedzinami sztuki, w tym również z teatrem. Podpatrywanie wielkich mistrzów ekscytowało starożytnych Greków, Rzymian, Brytyjczyków z epoki elżbietańskiej, Francuzów na dworze Ludwika XIV, klasycznych Włochów, czy romantycznych Niemców. A dziś? Czy powstawanie współczesnego dzieła sztuki może jeszcze kogoś fascynować? I czy współczesne dzieła mają jeszcze cokolwiek wspólnego ze sztuką? Kompania Teatralna Mamro też zadała sobie te pytania...

Teatr Pijana Sypialnia to największy niezależny teatr w kraju, powstał w 2012 r. w Warszawie. Zespół tworzy ponad stu artystów pracujących w sekcji aktorskiej, Filharmonii Pijanej Sypialni, Zespole Wokalnym oraz w zespole tanecznym "Woda na młyn". Grupa znana jest z cyklu plenerowych spektakli "Teatr na leżakach". Kilkukrotni zdobywcy nagród miesięcznika "Teatr" w kategorii off. W ubiegłym roku zespół zajął pierwsze miejsce w plebiscycie "Warszawiaki 2015" jako teatr roku.

"Latarnik", reżyseria Stanisław Dembski, scenariusz Sławomir Narloch, kierownik muzyczny Daniel Zieliński

Inspiracją do stworzenia scenariusza stała się twórczość Henryka Sienkiewicza. Akcja spektaklu rozpoczyna się w tajemniczym studiu telewizyjno-radiowym, w którym młodzi dziennikarze otrzymują zadanie: historię Skawińskiego – bohatera sienkiewiczowskiej noweli "Latarnik" – muszą przerobić na gorącego newsa, wiadomość, która ma porazić i zaszokować opinię publiczną. Wykreowana rzeczywistość wymyka się spod kontroli. W studio pojawia się kandydat na nowego latarnika. Młodzi dziennikarze okrzykują go pracownikiem latarni i pod jego wpływem wyruszają w podróż…

Janusz Stolarski, aktor, absolwent PWST im. L. Solskiego w Krakowie. W latach 1990-2002 aktor Teatru Polskiego w Poznaniu. Przez wiele lat występował w gościnnie w teatrze STU w Krakowie. Jest twórcą monodramów "Ecce Homo" i "Zemsta czerwonych bucików Philipa-Dimitii Galasa" nagrodzonych na wielu festiwalach m.in. Grand Prix na Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu (1991), Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Jednoosobowych w Mińsku (1996), Grand Prix Geras, Nagroda "Wrocławskiego Informatora Kulturalnego" na Wrocławskich Spotkaniach Teatrów Jednoosobowych (1995)

"Ecce Homo", na podstawie Fryderyka Nietzschego, reżyseria Janusz Stolarski, współpraca Bogumił Gauden, przekład Leopold Staff

(…) w realizacji tego aktora to spektakl pulsujący wszystkimi niepokojami naszych czasów, charakteryzujący się zachwianiem świata wartości, pomieszania ludzkiego szaleństwa z ludzkim geniuszem, zapasów emocji z rozumem, swoistą zbiorową schizofrenią. Aktor wciąga widza w samo centrum gwałtownego cyklonu, szalejącego wokół i w nas. Gdyby w ramach 15. WROSTJA pojawił się tylko ten spektakl, warto by było je zorganizować. (Tadeusz Burzyński, "Gazeta Robotnicza" listopad 1991)

Aleksandra Gronowska, aktorka Teatru Gardzienice w latach 2003-2009. W 2009 rozpoczęła wpółpracę (jako aktor gościnny) z Teatrem Nowym im. S.T. Witkiewicza w Słupsku. Współtworzyła autorskie projekty teatralne – "Babaryba czy teatr Pracownia Prowincja". Wokalistka i współtwórca projektu muzycznego "Gliniane Pieśni" we Wrocławiu, aktorka gościnna w Cantieri Teatrali Koreja w Lecce, współtwórca autorskiego projektu "Lala" z fundacją Furu z Warszawy. Od 2011 r. pracuje nad projektami teatralno-muzycznymi m. in. W Mercury Theater w Colchester, Interkunst z Berlina w projekcie Instant Acts, Teatr Chorea i inne. Od 1998 r. zajmuje się starymi pieśniami i archaicznymi technikami głosowymi oraz wszelkimi przestrzeniami dźwięku jakie ludzkie ciało może wyśpiewać. Posługuje się technikami białego śpiewu, jak również śpiewu alikwotowego.

"Nieskończony zbiór wszystkich innych" ("Źródło"), scenariusz i reżyseria Aleksandra Gronowska

To próba opowiedzenia o emocjach, wrażeniach, myślach, wrażliwości, poprzez wybrane pieśni z tradycji różnych kultur oraz fragmenty tekstów literackich. Aktorzy wybrali dla siebie monologi, które opowiadają o nich, ale także stanowią uniwersalny przekaz myśli i historii, jakie toczą się w życiu każdego z nas. Słuchając opowieści, zawartych w pieśniach pochodzących z zupełnie innych kręgów kulturowych, okazuje się, że treści i emocje w nich zawarte poruszają i są nam bardzo bliskie. Czy jest to koncert? Spektakl? Może po prostu kilka naszych opowieści i nieskończony zbiór wszystkich innych?...

Ekspozycja jest nawiązaniem i kontynuacją wystawy "Organometal" prezentowanej m.in. w Centrum Edukacyjnym "Szklany Dom", która w odmiennej przestrzeni zyskała nowe znaczenie. W niejednoznaczności dzieł, bo ostatecznie to staje się najistotniejszym wyznacznikiem sztuki, dostrzegłbym coś jeszcze. W misternie utkanych – jakby zewnętrznych, metalowych szkieletach – możemy odczytać propozycję zastanowienia się nad relacjami człowiek-maszyna. Odwołując się do tytułu książki Julii Fiedorczuk "Cyborg w ogrodzie" zaproponowałbym interpretację wystawy jako pokazanie opozycji między światem kultury (która równoznaczna jest z techniką), a światem natury. (Paweł Chmielewski, "Projektor" 6/2016).
Autorka jest doktorantką w Instytucie Sztuk Pięknych Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach.

Wystawa fotograficzna dokumentująca dwadzieścia spektakli zagranych w tym sezonie przez Teatr Ecce Homo z okazji 20-lecia istnienia zespołu.
Wojciech Habdas jest fotoreporterem, pracuje w Radiu Kielce, utrwala działalność Ecce Homo od kilkunastu lat. Marcin Michalski tworzy rzeźby i instalacje, fotografuje wydarzenia kulturalne. Obaj współpracują z magazynem "Projektor".